یک درونگرا از تنها بودن لذت می‌برد و بعد از گذراندن وقت زیادی با دیگران از نظر هیجانی تحلیل می‌رود. یک انسان کمرو لزوماً نمی‌خواهد تنها باشد امّا از تعامل با دیگران می‌ترسد.
می‌توان برای غلبه بر کمرویی به فرد کمک کرد امـّا درونگرایی درست مثل رنگ مو یا چشم بخشی از فرد است. به عبارت دیگر افراد می‌توانند برای کمرویی درمان شوند امّا برای درونگرایی این‌طور نیست.
درمان می‌تواند به یک فرد کمرو کمک کند، امّا تلاش برای تبدیل یک درونگرا به یک برونگرا باعث استرس می‌شود و به مشکل عزت‌نفس منجر می‌شود.
درونگراها می‌توانند راهبردهایی یاد بگیرند تا در تعامل با موقعیت‌های اجتماعی به آنها کمک کنند، امّا آنها همیشه یک درونگرا باقی می‌مانند.